Verhuisbericht

Ik ben een nieuwe blog begonnen, op susannaahhh.tumblr.com. Hopelijk tot daar!

De derde ronde

Na mijn deelname aan Masterchef, waarvoor toch eigenlijk gold dat je echt moest weten dat ik het was, die achter een succesvolle kandidaat stond te koken, had ik de indruk dat ik nog recht had op ongeveer 14 minutes and 57 seconds of fame. Ik kreeg een mail van Masterchef, dat ik me kon aanmelden voor het tweede seizoen, maar daar had ik eerlijk gezegd niet zo'n zin in: los van de lichte zuurheid die ik aan de oorspronkelijke afwijzing had overgehouden, vond ik dat het programma over van alles ging, zoals de ego's van juryleden, wie het hardste kon rennen naar een tafel met ingrediënten en broodnodige volwassingswordingsprocessen van hele kinderachtige kandidaten, maar echt daadwerkelijk koken leek soms eerder bijzaak dan het doel van het programma. En op het andere net was Topchef, waarbij er heel weinig back story over de deelnemers werd gegeven, want de beschikbare zendtijd werd besteed aan opdrachten, masterclasses en workshops over productkennis. Mijn plan was dus ook om niet meer te proberen aan Masterchef mee te doen, maar mijn ambities dit keer op Topchef te richten, en als dat ook niet zou lukken, dan ging ik gewoon weer lekker in de publiciteitsvrije luwte koken.

Net als bij Masterchef begon ook dit avontuur met het invullen van een internetformulier - dat lijkt gemakkelijk, maar ik kan heel slecht vragen beantwoorden als 'Waarom ben jij de volgende Topchef?' en heb de neiging om dan dicht te klappen, het formulier dicht te klikken en online schoenen te gaan kopen. Uiteindelijk heb ik me er, met veel coaching van vriend B, doorheen geslagen, en had dat zo goed gedaan dat ik binnen 24 uur al de tweede ronde had bereikt: een telefonisch gesprek met een medewerkster van Topchef, waarin vergelijkbare vragen werden gesteld, maar in een gesprek doe ik het kennelijk aanzienlijk beter dan in een formulier, want ik werd gelijk uitgenodigd voor weer een volgende ronde, een heuse screentest in het Mediapark in Hilversum (toch ook een locatie waar je maar net levend vandaan moet zien te komen): gedurende 15 minuten werd ik gefilmd terwijl ik vertelde over mijn culinaire ambities en mezelf zo enthousiast mogelijk probeerde te profileren als een van de best mogelijke vertegenwoordigers van de provincie Zuid-Holland. Als ik de volgende ronde haal, moet ik vaardighedenauditie doen bij Robert Kranenborg en Julius Jaspers - en dan gaat het echt over koken, dus dat is een ronde waar ik heel veel zin in heb!

Oud en nieuw

In mijn overwegingen al dan niet een iPad aan te schaffen, heb ik me nogal druk gemaakt over het welzijn van mijn zo geliefde iPhone. Ik wilde hem niet kwetsen door allerlei functies die ik eerder als essentieel had bestempeld over te hevelen op de iPad, want ik was namelijk heel erg gelukkig met mijn iPhone. Maar na de aanschaf van de iPad begonnen de problemen met mijn iPhone zich toch wel op te stapelen: hij was altijd langzaam, liep regelmatig vast, leek vaak geen zin te hebben om bepaalde apps op te starten, en soms werd hij ineens gloeiend heet. Nou kan ik me goed voorstellen dat hij zich een beetje afgewezen voelde, maar uiteindelijk heb ik natuurlijk helemaal geen tijd om met mijn mobiel in relatietherapie te gaan, en zoals dat dan gaat (of zoals dat dan in elk geval bij mij gaat): als een relatie niet meer voldoet aan de eisen die je eraan stelt, wordt het tijd om een nieuwe relatie te zoeken. Gelukkig liep de looptijd van mijn abonnement ongeveer parallel aan de teloorgang van mijn telefoon, dus na uitgebreid vergelijkend waren-onderzoek, inclusief een excelletje waarin ik zo'n beetje alle opties die er waren afwoog, heb ik gewoon mijn abonnement bij T-Mobile verlengd, en kon ik een prachtige witte iPhone 4 tegemoet zien.

Dit keer leken er zelfs geen bezorgproblemen te hoeven zijn, want ik kon namelijk hoogstpersoonlijk tijd en plaats bepalen waarop mij het pakket overhandigd zou worden, zodat ik een middag die ik toch op school moest doorbrengen heb geselecteerd. Op zich jammer dat de bezorger er vanwege verkeersdrukte vanaf heeft gezien, maar goed, de volgende morgen was ik dan toch als eerste aan de beurt, zodat ik nu een volledig tevredene iPhone 4-bezitter ben: hij is mooier, sneller en witter dan de vorige, ik kan filmpjes maken en dankzij een fancy optie in de kaarten-app veel beter de weg vinden. Het gelukkigst ben ik nog met mijn nieuwe sms-toon 'Sherwood', want nu klinkt het of Robin Hood mij persoonlijk met zijn middeleeuwse toeter op de hoogte stelt van een nieuw bericht. Mijn muziek staat er alweer op en tot mijn vreugde bleek hij zelfs in mijn hardloop-armband te passen. En inderdaad - ik denk eigenlijk nooit meer aan mijn lieve oude iPhone. Zo gaan die dingen.

50 mensen, 1 vraag

Hoewel het alweer bijna het eind van het schooljaar is en de kinderen zich dus vooral onledig zouden moeten houden met de voorbereiding op de toetsweek en het afronden van opdrachten, leek het me wel een goed moment voor nog een ambitieus project. Ter gelegenheid van het afscheid van een collega wilde ik, samen met de leerlingen van klas 4 en 5, een filmpje maken en op YouTube zetten. Het was niet de bedoeling dat het een direct eerbetoon aan de betreffende docent zou worden; ik vond dat iets dat op we het wereldwijde web gingen zetten ook buiten de muren van de school interessant moest zijn. Daarom hebben we ervoor gekozen om een filmpje te maken in de reeks 50 people, 1 question, anderhalf jaar geleden begonnen bij Post Secret, en sindsdien door allerlei mensen met hun eigen variaties gemaakt. De opzet van deze filmpjes is eenvoudig: aan 50 verschillende mensen wordt dezelfde vraag (in de oerversie 'wat is je grootste geheim?') gesteld, en hun respectievelijke antwoorden worden op virtuoze wijze door elkaar heen gemonteerd.

Het project vergde natuurlijk wel enige coördinatie. Ik moest beginnen met het vragen van de cameraman, een leerling van klas 5, die ook de LipDub gefilmd en gemonteerd heeft - maar die ook de feestcommissie bestiert en voor de rechten van de kids opkomt in de medezeggenschapsraad en dat alles naast een tamelijk ambitieus vakkenpakket. Eigenlijk kon ik het niet maken om hem nog een project in de maag te splitsen, zeker in het licht van het feit dat ik zijn tutor ben - maar die scrupules heb ik snel opzij gezet, en hij zei gelukkig meteen ja. In overleg met het mildste lid van de schoolleiding heb ik de leerlingen gemaild op welk moment de opnamen zouden plaatsvinden, en de roostermaakster zorgde ervoor dat de collega aan wie we het filmpje cadeau wilden doen niet in het schoolgebouw zou hoeven zijn tijdens het filmen, dus niets hield ons tegen. De vraag die wij aan de 50 kinderen (achteraf bleken het er 52, maar beter mee verlegen dan om verlegen) hebben gesteld was 'wat is voor jou een goede leraar?'. Hoewel een groot deel van de leerlingen opvallend vaak naar links kijkt als ze klaar zijn met praten (daar zat ik namelijk), heb ik de indruk dat ze vrijuit hebben kunnen praten, en de jongen die altijd spiekt heeft er zelfs nu zijn telefoon even bij gebruikt. In elk geval zijn de kids het behoorlijk met elkaar eens zijn: bijna iedereen vindt dat een docent die humor, kennis van zaken en overwicht heeft een goede is. Het is een prachtig filmpje geworden, dat we als afscheidsverrassing hebben vertoond en dat we wat mij betreft voortaan kunnen inzetten in personeelsadvertenties en als motivational tool voor onze school - dan functioneert het niet alleen als eerbetoon aan een goede docent die weggaat, maar ook als inspiratie voor nieuwe en ervaren collega's. En het iets bredere doel is volgens mij ook gediend: iedere docent wil toch weten wat de gemiddelde puber van hem verwacht?

Grote Drentse Thema's

Ik houd niet zo van Nederlandstalige muziek. Meestal komt die nogal banaal op me over, met veel woorden van een lettergreep, zodat alles makkelijk in het rijmschema past, en ik heb eigenlijk gewoon liever mijn muziek in de taal van mijn literatuur (ik heb in het Engels leren lezen en ben daar nooit volledig overheen gekomen) dan in de taal van mijn contact met de slager. Maar dat wil niet zeggen dat ik niet te bekeren ben: al heel vroeg in onze relatie wist Michel mij enthousiast te krijgen voor Boudewijn de Groot en vriend B heeft door middel een subtiele campagne gepresteerd dat ik niet alleen als ik bij hem in de auto zat naar de muziek van Daniël Lohues wilde luisteren, maar ook 's ochtends vroeg alleen bij de bushalte. Ik moest er wel even aan wennen - het bezwaar is niet het dialect waarin hij zingt, want ik heb mijn vormende jaren in Limburg doorgebracht, zodat ik, hoewel ik zelf Algemeen niet-altijd-even-Beschaafd Nederlands spreek, vaak wel een heel eind kan komen als ik lokale taaluitingen wil verstaan. Het probleem was eerder de onderwerpkeuze. In eerste instantie dacht ik dat iemand die in plat Drents wil zingen dat doet omdat wat hij aan de orde wil stellen zich daar het beste voor leent, en liedjes over strobulten doen mij, vrees ik, niet zoveel. Ik ben meer van de GroteThema's, maar bij nadere beluistering bleek dat die ook allemaal in het oeuvre van Lohues voorbij komen: liefde, dood, religie en eenzaamheid, en dat het object van zijn liefde vervolgens met lijn vieftig weer naar huis gaat, ach, dat geeft die grote thema's ook wel iets eigens en intussen zitten er wel een paar hele prachtige nummers tussen.

Ik kon me dan ook geen beter verjaardagscadeau voor B voorstellen dan kaartjes voor het concert dat Daniël Lohues in Leiden zou verzorgen - en dan was het natuurlijk de bedoeling dat ik het tweede kaartje mocht gebruiken (want een goed cadeau is ook leuk voor de gever, tenslotte). Het was een optreden in het kader van de theatertour bij de CD 'Hout Moet' en hoewel ik geloof dat ik nog nooit een concert heb bijgewoond met minder sex, drugs en rock & roll, vond ik het van begin tot einde (en daarna nog dagen napret) prachtig. Lohues was ontzettend goed bij stem en praatte zijn liedjes op een ontspannen, licht grappige manier aan elkaar. Maar waar ik het allermeest van heb genoten was de man zelf: hij was volledig zichzelf - dat zijn weliswaar meer mensen, maar meestal hangt daar iets agressiefs overheen ('dit ben ik, en als het je niet zint, dan rot je maar op'), terwijl het bij Lohues eerder iets was als 'dit ben ik, en als het je niet zint, dan is het jammer, maar ik heb in elk geval mijn best gedaan'. En ik denk dat ik, als ik van een concert thuiskom en ik constateer dat ik de muziek ontroerend en de artiest ontwapenend heb gevonden, toch zal moeten toegeven dat ik fan ben. Maar dat doe ik in dit geval meer dan volgaarne.

Culinaire roadtrip

Soms kom ik op de raarste manieren aan mijn tijdverdrijf. Zo besteed ik elke ochtend een kleine 5 minuten aan het lezen van de verschillende aanbiedingen bij Groupon: voor allerlei steden zijn er allerlei spannende aanbiedingen, waar ik al dan niet (meestal overigens niet) gebruik van maak. De mogelijkheid om voor weinig motorrijles te nemen of mezelf aan een IPL-behandeling van mijn bikini-lijn te onderwerpen laat ik graag aan me voorbij gaan, en op basis van een kortingsbon mijn ogen laten laseren bij een obscure kliniek in Schiedam lijkt me, los van het feit dat mijn ogen op zich zo'n behandeling helemaal niet nodig hebben, een typisch voorbeeld van valse zuinigheid. Maar via die aanbiedingen ben ik dan weer wel aan mijn paaldanservaring gekomen, en ik heb zowel in Leiden als in Amsterdam en Rotterdam een aantal keren redelijk tot prima gegeten voor een best aangename prijs. Maar je kan je natuurlijk ook gewoon laten inspireren door Groupon en dan vervolgens je eigen plan trekken: ik kreeg een offer I could easily refuse voor een aspergelunch bij een onduidelijk hotel in Rotterdam, maar mijn oog viel op de tekst 'geniet van de pittige Hof Asperge uit Ouddorp'.

Mijn geografische kennis van Nederland mag beroerd heten, maar ik weet net wel dat Ouddorp zich niet in Limburg (voor zover ik weet de enige asperge-streek die er is) bevindt: vriend B komt uit Stellendam, zodat ik nu wat mij betreft disproportioneel goed op de hoogte ben van kleine dorpen waarvan men denkt dat ze in Zeeland liggen, maar die bij Zuid-Holland horen. En over dat gebied is B best chauvinistisch, dus toen ik hem een linkje naar Hof Asperges stuurde en impliceerde dat die asperges natuurlijk minder goed waren dan die uit mijn Limburg, was het plan voor een culinaire roadtrip snel geboren. Vandaar dat we op een vrijdagmiddag met de Grote Rooie Rechtse Hobby van B naar net-niet-Zeeland zijn afgereisd, in eerste instantie naar Oostvoorne, het meest noordelijke verkooppunt van Hof, maar hoewel dat een uitermate pittoresk dorpje is, waar je zo goedkoop kan lunchen dat je geeneens een Groupon-bon nodig hebt, waren de asperges daar al helemaal uitverkocht. Dus zat er niets anders op dan er nog 50 kilometer tegenaan te gooien (milieuvriendelijk was deze expeditie in elk geval niet - en het werden bijna vanzelf de duurste asperges die ik in mijn leven gegeten heb) en naar 't Stalletje in Ouddorp te rijden. Daar waren nog meer dan genoeg asperges, zodat we heel tevreden met anderhalve kilo Zuid-Hollands goud terug konden reizen. Het chauvinisme van B leidde ons natuurlijk nog even langs de visafslag van Stellendam, en toen naar Leiden, alwaar ik de asperges precies zo bereidde als de asperges die ik doorgaans koop, want bij experimenten moet je, om de resultaten zo zuiver mogelijk te houden, tenslotte maar een ding tegelijk veranderen. Maar die resultaten mochten er zijn: als ik mijn eigen Limburgse trots even uitschakel kan ik niet anders dan constateren dat het echt hele fraaie asperges waren, dik en vol en, ook al is het misschien wishful thinking, ze smaakten een klein beetje zilt. Misschien wel de lekkerste asperges ooit, en daarmee alleszins een enorme omweg waard.

Kraamvisite

Er wordt in mijn omgeving nogal wat gebaard. Dat komt natuurlijk doordat het meerendeel van mijn vriendinnen ongeveer mijn leeftijd heeft, en als je in de afronding al 40 bent, of in elk geval boven de 30, en je hebt nog niet bijgedragen aan de bevolkingsgroei-statistieken, dan begint de tijd toch een beetje te dringen. Als het de tijd niet is die druk op je legt, dan is het wel je biologische klok of je familie. Het kan natuurlijk ook zo zijn dat je gewoon graag kinderen wilt, maar er is kennelijk iets in mij misgegaan, waardoor ik met die mogelijkheid (eerlijk gezegd toch de beste reden om zwanger te worden) altijd vergeet rekening te houden. Mijn biologische klok is defect of tikt in elk geval te zachtjes, ik heb onlangs de kleinkinderwens van mijn moeder definitief op mijn broertje en zijn vriendin af weten te wentelen, en ik ben nu al zo oud dat men me bijna niet meer vraagt of er nog baby's komen, maar me eerder meewarig aankijkt, kennelijk in de veronderstelling dat het me gewoon niet gelukt is. Ik heb niets tegen kinderen, maar ik vind ze eigenlijk pas interessant als ze in de puberteit zitten, en om daar nou jaren voor tussen de poepluiers en Teletubbies te gaan zitten gaat me wat ver. Het fijne van werken in het middelbaar onderwijs is dan ook dat ik lekker de hele dag met pubers kan werken en dat ze aan het eind van de dag keurig teruggaan naar hun eigen ouders, zodat ik een heerlijk rustige avond heb -

prima geregeld dus.

Maar als andere mensen een baby hebben, vind ik het altijd wel leuk om even te gaan kijken. Baby's zijn klein, en lief, en stinken een beetje naar melk en poep, en van het geheel kan ik best kortstondig genieten. Dus toen collega K zwanger werd, heb ik gelijk een mutsje gebreid, en ik heb in de laatste maand vol spanning elke dag haar Facebook gecheckt om te kijken of de baby er al was. En toen hij (want het is een hij, hij heet Jan - precies conform de stilzwijgende naamgevingsafspraken in mijn omgeving: alle jongens hebben Hollandse namen van 1 lettergreep en alle meisjes heten Julia) zich aandiende, ging ik natuurlijk langs. Het was een babybezoek volgens het boekje: er was een houten ooievaar, beschuit met muisjes en een droge, blije baby die ik zelfs even mocht vasthouden. En omdat ik mezelf niet kan onderdrukken had ik een lichtelijk fout cadeau meegenomen: een boekje getiteld 'Sambo, het kleine zwarte jongetje'. Maar het allerleukste aan de kraamvisite vond ik de enorme blijdschap en liefde waarmee K de kleine Jan benaderde; dat gaat een heel gelukkig kind worden, denk ik. Het is maar goed dat sommige mensen wel een kinderwens hebben.