Men beschuldigt mij er regelmatig van dat ik niet alleen kan zijn. In zekere zin klopt dat ook: ik ben bijvoorbeeld sinds mijn zestiende serieel monogaam (met hier en daar een kleine overlap, maar dat terzijde) en als Michel een avond weg is, zorg ik er meestal voor dat ik iemand heb om mee te eten of naar de film te gaan. Daar staat dan wel weer tegenover dat ik regelmatig de late middag en de vroege avond (tot de man thuis is, zeg maar) in mijn eentje doorbreng, en als ik op een meerdaagse excursie ben is er altijd een moment dat ik mezelf even met een boek op het toilet opsluit, om maar even geen aanspraak te hebben. Kennelijk kan ik best alleen zijn, maar dan eigenlijk alleen maar als ik het wil en als het eindig is.
Gisteren was ik de hele dag en avond alleen. Michel was 's ochtends vroeg al vertrokken naar een studiedag in Nijmegen, wat als extra kwalijk gevolg had dat zo goed als al mijn Leidse vrienden (want collega's van Michel en ex-collega's van mij) er ook niet waren. Bovendien leek verder iedereen die ik überhaupt ken een afspraak te hebben, zodat ik echt op mijzelf aangewezen was. In een ultieme poging van een nadeel een voordeel te maken, heb ik er een thema-dag van gemaakt: ik ging alleen leuke dingen doen. Na een flinke portie uitslapen en de rest van de ochtend met een verzameling boeken, katten, kopjes thee en mijn laptop in bed te hebben gelegen, heb ik de hele middag in mijn pyjama dvd's zitten kijken - gewoon de standaard-dingen die je doet als niemand op je let dus. Maar voor de avond had ik een echt programma: ik had besloten dat deze avond de ideale gelegenheid was om in het kader van het 101 dingen-lijstje alleen uit eten te gaan.
Voor deze activiteit was de selectie van het restaurant essentieel. Ik wilde namelijk niet zomaar kansloos in mijn eentje in een eetcafé een dagschotel naar binnen schuiven, ik wilde een mooi menu, inclusief wijnarrangement, in een feestelijke setting. Mijn reserveringsaanvraag bij de brasserie van het Leidse restaurant Woods werd beantwoord met een mail waaruit bleek dat ze daar niet al te veel ervaring hebben met het eenmanstafeltje: de tafel was gereserveerd voor '1 personen'. Ik ben in tijden niet meer zo zenuwachtig geweest voor een afspraak; ik weet helemaal niet wat de etiquette is voor een date met jezelf - wat moet je aan bijvoorbeeld? Waarom zou je je helemaal optutten voor niemand? Ik heb er uiteindelijk toch maar behoorlijk wat werk van gemaakt - een restaurant is een restaurant tenslotte. Ik werd onthaald door een ontzettend aardige ober, die met me meedacht over het tafeltje waar ik zou gaan zitten (hij adviseerde uitzicht over het restaurant, en ik wilde niet sneu in een hoekje zitten, dus ik kreeg een mooie centrale positie), aan me vroeg of ik het couvert tegenover me wilde behouden of of het weg kon (weg natuurlijk, anders lijkt het toch of je partner niet is komen opdagen) en een mooi glas prosecco voor me inschonk. 'Het moeilijkste moment heb je nu gehad', zei hij nog, 'want dat is in je eentje gaan zitten', en dat was ook zo: ik heb toen ik eenmaal zat een hele leuke avond gehad, met heerlijk eten (gevogeltecrème met avocado en vanille op brioche, paddenstoelensoep met truffel, staartstuk met monniksbaard en tot slot drie kaasjes) en lekkere wijn. Bovendien zou ik zweren dat het aan de tafel achter me, waar een verveeld stel zat, aanzienlijk minder gezellig was dan bij mij. Woody Allen zei in 1977 al 'Don't knock masturbation, it's sex with someone I love' - het zou goed kunnen dat je soms ook gewoon je eigen allerbeste tafeldame bent.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten